Chrześcijańska tradycja błogosławieństwa pokarmów sięga VIII w. Pierwsze wzmianki o praktykowaniu tego obrzędu w Polsce i święcenia pokarmów w Wielką Sobotę pochodzą z wieku XIV. Najpierw święcono tylko pieczonego baranka z chleba, następnie dodawano inne potrawy, jak mięso, sól, jajko, ser, chrzan, ciasto. One właśnie stanowią siedem błogosławionych darów tradycyjnie święconych w dawnej Polsce.
Niegdyś do zamożniejszych domów przybywał na zaproszenie gospodarza kapłan i święcił cały stół wielkanocny.
Obecnie potrawy przynosi się do kościoła w specjalnie udekorowanych koszyczkach. Powinny one być wyściełane białą serwetą i przyozdobione gałązkami bukszpanu lub borówki.
Podczas święcenia pokarmów kapłan wymienia:
chleb i wszelkie świąteczne pieczywo (spożywane na pamiątkę rozmnożenia chleba i chleba, który Jezus po zmartwychwstaniu przygotował dla swoich uczniów)
mięso i wędliny (na pamiątkę Baranka Paschalnego)
sól (która ma chronić od zepsucia)
jajka (znak nowego życia)
Jajka, to zwykle wielkanocne pisanki , którymi członkowie rodziny będą się dzielić podczas wielkanocnego śniadania.
Do koszyczków często też wkłada się wielkanocne baranki – z cukru, chleba lub masła – z czerwoną chorągiewką, która jest symbolem zwycięstwa nad śmiercią.
Po obrzędzie poświęcenia pokarmów wypada udać się do Grobu Pańskiego na krótką adorację Najświętszego Sakramentu.
[mudslide:picasa,0,maxcolonco,6133832968664372273]